Ο Παντοκράτωρ είναι όπως γνωρίζουμε ο Θεός. Ο κοσμοράτωρ όμως του αιώνος τούτου είναι και θα είναι ο διάβολος. Στις μέρες μας, εμφανίστηκαν νέα ρεύματα στον τρόπο σκέψεως, τα οποία, εξελισσόμενα μέρα με την μέρα, γίνονται αναγκαστικά ολοένα και πιο μηδενιστικά.

Το πρόβλημα διογκώνεται όμως, όταν τα άτομα τα οποία προσβάλλονται από τέτοιες φιλοσοφίες, βρίσκονται στην αρχή της εφηβείας, στην κρίσιμη ηλικία των δώδεκα με δεκαέξι ετών. Έτσι δεν μιλάμε για νέους επαναστάτες, αλλά για παιδιά σακατεμένα. Στο βλέμμα τους, δεν βρίσκεται η δίψα για ζωή, αλλά η κατάθλιψη του θανάτου.

Στους αθηναϊκούς κυρίως δρόμους, στα σχολεία, στις πλατείες συναντούμε τους  trendy. Παιδιά τα οποία ταυτίζονται με την κατανάλωση, της τελευταίες επιταγές της μόδας και των επιταγών  των κηδεμόνων. Υπέρ μοντέρνοι έφηβοι που η μόδα τους δεν σταματάει στο ντύσιμο αλλά πηγάζει από αυτόν τον τρόπο σκέψης. Η κόμμωση, τα τεράστια γυαλιά, τα καλλυντικά, τα αξεσουάρ καλύπτουν την μικρή ηλικία τους, καθώς και  το πρόσωπο τους. Ίσως να θέλουν να κρύψουν ένα πληγωμένο συναισθηματισμό, την αλήθεια των ματιών τους. Ίσως να θέλουν να λειτουργούν σαν μη – πρόσωπα. Αντίθετα το σώμα δείχνει πιο γυμνό και από το γυμνό…

Τα παιδιά αυτά, προσπαθούν να καλλιεργήσουν το αδιάλειπτο της αμαρτίας, οι κινήσεις τους δηλώνουν νευρικότητα, ομιλία αλλοιωμένη. Μια ανεξέλεγκτη ελευθερία στον τρόπο που κάθονται, στον τρόπο που κινούνται, ακόμα και δημόσια. Μια διαστρεβλωμένη άποψη για ποιος είναι ο χαριτωμένος. Φαίνεται να έχουν μια έντονη εγωκεντρική συμπεριφορά και άσκοπη πολυλογία. Σε αυτούς τους κύκλους, αν είσαι όμορφος μετράς, αν όχι δεν μπορείς να γίνεις το κερασάκι στην τούρτα κάποιου άλλου. Συνήθως μαζεύονται σε παρέες και πίνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.

Η δεύτερη τάση της μόδας, σε αυτήν την ηλικία είναι οι emo (emotional = συναισθηματικός). Αν και θέλουν να διαφέρουν, τα περισσότερα σημεία τους είναι κοινά με τους  trendy. Οι ίδιοι λένε ότι πρεσβεύουν τους υπέρ- συναισθηματικούς, εννοώντας σαν έντονο συναισθηματισμό, την κατάθλιψη που βιώνουν. Είναι οι θλιμμένοι έφηβοι (τι άλλο θα δημιουργούσε η κοινωνία μας) Στα δεκατρία τους χρόνια, τα έχουν όλα δοκιμάσει, τα έχουν όλα απορρίψει. Κοινά στοιχεία της εξωτερικής εμφάνισής τους είναι η τεράστια φράντζα, τα μαύρα καλλυντικά και η περιχαράκωση τους για να σφραγίζουν και επίσημα την απελπισία τους και τις τάσεις για αυτοκτονία. Κυριαρχεί η διαστροφή της υπάρξεως και του έρωτα, οι τάσεις για αυτοκτονία, έντονη κατάθλιψη, νευρώσεις και  εγωισμός. Όλα αρρώστιες της ψυχής. Ας μην ξεγελιόμαστε από το κοσμικό χαμόγελο των παιδιών.

Γεννιέται λοιπόν, εύλογα το ερώτημα. Τι τους λείπει; οι χρηματοδοτήσεις; Τα σχολεία; Τα φροντιστήρια; Τα προγράμματα; Οι ανέσεις; Η ελευθερία; Η ευημερία; Πίσω από οποιαδήποτε έκφραση επαναστατικότητας η αναρχίας των παιδιών κρύβονται μόνο εξωτερικά αιτήματα; Ή είναι μήπως μια αποκάλυψη της συνειδήσεως των παιδιών που ψάχνουν κάτι που δεν ξέρουν τι είναι, ή πιθανώς κάποιος να μην τους έδωσε αυτό που είναι. Μόρφωση και παιδεία. Διότι μετέχουμε όλοι σε αυτό το  μυστήριο της παιδιάς με ένα μοναδικό τρόπο ο καθένας. Οι γονείς, η πολιτεία, οι πρεσβύτεροι, οι παιδαγωγοί. Που οδηγούμε λοιπόν όλοι εμείς τα παιδιά μας και με ποιό τρόπο τα μορφώνουμε; Έχουμε κάτι να δώσουμε σε αυτή τη νεολαία που νοσεί; Ή μήπως μας  «χάλασε» η τηλεόραση;

Οι τόσο ρηχές φιλοσοφίες που πλασάρονται, δεν μπορούν  να ικανοποιήσουν  τους νέους αναζητητές. Πρωτοστατούν λοιπόν ριζοσπαστικά, όχι προς την Δημιουργία και την ολοκλήρωση του προσώπου (δεν έχουν καμία ελπίδα για αυτά), αλλά προς την αντι- Δημιουργία. Μπερδεύουν οι νέοι μας, στην πλειοψηφία, την αληθινή χαρά, με το να περνάς καλά. Νομίζουν ότι έχουν εξυπνάδα, αλλά δεν έχουν σοφία. Νομίζουν ότι είναι πλήρης, αλλά χωρίς τον Χριστό.

«Ότι σπείρεις θα θερίσεις» και «όπου έστρωσες θα κοιμηθείς» λέει ο λαός μας. Τι δώσαμε στα παιδιά μας; Γιατί μαράζωσαν πριν καν ανθίσουν; Η διδασκαλία μας, ότι ο πλουτισμός, το βόλεμα, η ηδονή, η δόξα θα κάνει τα παιδιά χαρούμενα απέτυχε. Ο σύγχρονος άνθρωπος και ιδιαίτερα ο νέος, ζει την κόλαση.

Η απελπισία, δεν είναι θεραπευτική κίνηση, δεν είναι κίνηση προς τον Θεό. Μη ζητάμε έτοιμες λύσεις, μια πανάκεια. Είμαστε εδώ για να διακονήσουμε τα παιδιά. Αντί να αντιδρούμε στις αντιδραστικές τους διαμαρτυρίες να σταθούμε μπροστά τους με σεβασμό. Χρειάζεται αγώνας, όχι με την κοσμική έννοια αλλά την πνευματική. Σαν «σώμα Χριστού», σαν Εκκλησία, να αγκαλιάσουμε τα παιδιά με την αγιοπνευματική αγάπη μας. Να τα συν- χωρέσουμε και όχι να τα απομακρύνουμε. Να μην τα κρίνουμε, αλλά να τους δώσουμε την μαρτυρία του βιώματος των αγίων. Να γίνουμε εμείς δρόμοι για τα παιδιά. Να γίνουμε εμείς φορείς παιδείας, με την ταπείνωση, την ακτημοσύνη, την αγαπητική πρόσληψη, την άσκηση.

Έτσι θα έρθουμε όπως χαριτωμένα λέει ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος από την μετά βία παραμόρφωση, στην με ελευθερία μεταμόρφωση. Άλλωστε τα μάτια των παιδιών, χρειάζονται μια σπίθα για να σταματήσουν τις αντικοινωνικές φιλοσοφίες τους…

Με την εν Χριστώ αγάπη

Κωνσταντίνος Αναγνώστου